Al twee en een half jaar veroorzaakt de Covid-19 pandemie schokgolven door ons gezondheidszorgsysteem, onze democratische instellingen, ons economisch en maatschappelijk weefsel, ons wetenschapsbedrijf, onze media.

Gezien de omvang van deze crisis is het begrijpelijk dat de respons vanuit het beleid in grote mate geïmproviseerd was, met goede en minder goede kanten. Velen hebben hun best gedaan in moeilijke omstandigheden. Na twee en een half jaar Covid-19 dringt een globale onafhankelijke evaluatie zich echter op. Niet als afrekening of waardeoordeel over individuele betrokkenen, maar om lessen te trekken en bij te sturen, en zo beter gewapend de toekomst tegemoet te treden.

Want maatregelen die werden genomen om op korte termijn het virus te beteugelen, hebben onvermijdelijk ook indirecte langetermijneffecten. En die blijken soms ernstiger dan velen verwachtten. Het mentale welzijn heeft een deuk gekregen. De leerachterstand is onmiskenbaar, vooral bij de meest kwetsbaren, met langdurige gevolgen voor welvaart en gezondheid. Ouderen hebben kostbare tijd in eenzaamheid doorgebracht, soms tot op het sterfbed toe. Ons gezondheidszorgsysteem is brozer geworden. En zo kunnen we nog even doorgaan.

…